Ένα Μάτσο Χάλια

Ένα μάτσο χάλια ήταν το φετινό πρωτάθλημα της superleague και φυσικά δεν κατάφερε να ξεχωρίσει ο ΠΑΟΚ παίζοντας το γνωστό σύστημα "Σκοτσέζικο ντουζ". Πολλές φορές πόνεσαν τα μάτια μας και θυμηθήκαμε τις παλιές καλές εποχές. Υπήρχαν όμως και στιγμές που θα τις θυμόμαστε για μια ζωή. Ποιος θα ξεχάσει το παιχνίδι μέσα στην Κωνσταντινούπολη;

Κατά την γνώμη μας ξεχώρισαν:

Πρώτος και καλύτερος ο Pablo Garcia. Ασταμάτητο τρέξιμο, ακούραστος, ουσιαστικός και όπως πρέπει να παίζει κάθε ΠΑΟΚτσης. Κατάφερε να παίζει να με τσαμπουκά και να είναι ήρεμος με εξαίρεση το παιχνίδι με την Αεκ, δεν νομίζω όμως να ξενέρωσε κανένας από μας σε εκείνο το παιχνίδι.

Δεν χρειάζεται να πούμε τα αυτονόητα για τον Vieirinha. Δεν είναι για να παίζει στην Ελλάδα.

Contreras Pablo Andrés: Όλη η άμυνα του ΠΑΟΚ μόνος του.

Αθανασιάδης: Άρπαξε ό,τι ευκαιρία του δόθηκε και μπορεί άνετα του χρόνου να είναι ο βασικός επιθετικός του ΠΑΟΚ.

Ας βάλουμε σε αυτούς που ξεχώρισαν και τον Fernado Χάβο, μην ξεχνάμε ότι ήρθε σαν υπηρεσιακός. Θεωρώ ότι έκανε ό,τι μπορούσε.







Μας απογοήτευσαν:

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Στην περίπτωση του εξοδούχου Χαλκιά δεν ισχύει το "όλα μπαίνουν και όλα χάνονται" ισχύει μόνο το "όλα μπαίνουν".

Πολύ κακό για το τίποτα, καλά που έβαλε και δύο γκολ με τον Βόλο στο τελευταίο παιχνίδι και ανέβηκαν τα στατιστικά του. Τι ανέβηκαν δηλαδή; ούτε μέχρι το μπόϊ του δεν έφτασαν.

Etto: άλαντάλα. Ποιος είπε σε αυτόν τον άνθρωπο να παίξει μπάλα; Μόνο στον ΠΑΟΚ θα μπορούσε να παίξει.