Πηγαίνει όπως με τη σύζυγο που έχει οριστικά αποφασίσει ότι θέλει (και προκύπτει ανάγκη εξτρά κονδυλίου στο οικογενειακό μπάτζετ για) καινούργια κρεβατοκάμαρα. Θα το πει μία, θα πέσει σε απροθυμία. Θα το πει δύο, θα πέσει σε υπεκφυγή. Θα το πει τρεις, θα πέσει σε δικαιολογία. Γενικώς, σε πάσης μορφής σθεναρή αντίσταση. Θα το πει... όσες χρειαστεί.
Δεκατρείς, εκατόν τρεις, χίλιες τρεις. Πίσω, το μόνο βέβαιον, αποκλείεται να κάνει. Τη χιλιοστή τέταρτη, επίσης βέβαιον, ο σύζυγος θα ενδώσει. Ο ίδιος που την πρώτη φορά, την τρίτη, την εκατοστή τρίτη ήταν σίγουρος πως η υπάρχουσα κρεβατοκάμαρα μια χαρά είναι. Κι ήταν και σίγουρος πως δεν πρόκειται, στο τέλος, να γονατίσει.
Είναι (σύμφωνοι, στο περίπου) το αδιάκοπο μπίρι μπίρι, μια δυο, τρεις, δεκατρείς, χίλιες τρεις, όσες τέλος πάντων χρειαστεί, που ευθύς εξαρχής αντιμετωπίζει ο Θοδωρής Ζαγοράκης με τους ΠΑΟΚτσήδες για τον Φερνάντο Σάντος. Ο Θοδωρής είναι ο σύζυγος της παραβολής, η εξέδρα... η σύζυγος, ο Πορτογάλος η κρεβατοκάμαρα. Ο Ζαγοράκης είχε ακμαία τα κουράγια να υποστηρίζει τον προπονητή, τη (πρώτη) χρονιά που η ομάδα βολόδερνε και «κάθησε» εντέλει στην ένατη θέση. Εχει ροκανισμένα κουράγια, τη (τρίτη) χρονιά που η ομάδα υποτίθεται πως, ο οργανισμός ΠΑΟΚ γενικότερα, έχει αφήσει οριστικά πίσω τα παλιά. Αντεχε άνετα τότε. Αντέχει οριακά τώρα. Το μπίρι μπίρι είναι νομοτελειακά ακαταμάχητο.
Στο σπίτι υπάρχει και το ακραίο σενάριο του διαζυγίου. Αλλά εφόσον προϋπάρχουν τα υπόλοιπα, δεν χωρίζεις για μια κωλοκρεβατοκάμαρα. Την αλλάζεις και ησυχάζεις. Τουλάχιστον έως την επόμενη καινούργια ιδέα του έτερου ημίσεος. Στην μπάλα, ενώ προϋπάρχει το feeling, εντούτοις η σταδιακή κόπωση της φλογερής σχέσης κάνει το επώδυνο διαζύγιο (Ζαγοράκη και ΠΑΟΚτσήδων) κατάτι πιο πιθανό. Ακόμη πιο πιθανό ωστόσο παραμένει το ενδεχόμενο να αλλάξεις απαυδισμένος την κρεβατοκάμαρα. Συγγνώμη, τον προπονητή. Κι έπειτα μένει κενό γράμμα, είτε η νωπή πρόταση επέκτασης του συμβολαίου είτε το «σ' όποιον δεν αρέσει, στο σπίτι κι απ' την τηλεόραση». Μια παράπλευρη απώλεια. Ο λόγος του προέδρου συμφέρει να επέχει θέση συμβολαίου. Οχι να είναι έπεα πτερόεντα.
Υστερα από τέτοιο, τόσο εξουθενωτικό, μπίρι μπίρι, κάπου «χάνεται η μπάλα». Οπότε χάνει και τη σημασία του το να πασχίζει κανείς να κοιτάξει την ψυχρή ουσία. Αν είναι το ορθό ή το εσφαλμένο να σταματήσει η συνεργασία με τον Σάντος. Δεν έχει αληθινό νόημα να παρατείνεις απεγνωσμένα τη σχέση, μήπως και somehow τη σώσεις, ενώ κατά βάθος ξέρεις πως... δεν σώζεται και θα καταλήξει να είναι μονάχα θέμα χρόνου. Timing. Οχι αν. Αλλά πότε. Επειδή λοιπόν θα έρθει η στιγμή αργά ή γρήγορα, εδώ και τώρα η νηφάλια σκέψη οδηγεί τον Ζαγοράκη όχι σε τεχνητούς εκβιασμούς ή οτιδήποτε σχετικό, απλώς στο αναμενόμενο σταυροδρόμι. Πρώτα να καθορίσει την (ταυτόχρονη με την αλλαγή προπονητή) «προσωπική στάση» του. Φεύγει κι αυτός μαζί του; Ή συνεχίζει με τον επόμενο και «πάμε γι' άλλα»; Επειτα, εφόσον συνεχίσει, υποχρεωτικά θα κοιτάξει το πορτοφόλι και την αγορά. Τι διατίθεται, τι είναι εφικτό να προσληφθεί.
Η ύπαρξη, μόνη, του Βασίλη Γκαγκάτση στο περιβάλλον ΠΑΟΚ αρκεί για να βάλει στην ατζέντα του Δικεφάλου (εδώ το είχε περάσει κάποτε στην ατζέντα του Ολυμπιακού...) το όνομα του Φατίχ Τερίμ. Ιδίως σε τούτη τη συγκυρία, με την Εθνική Τουρκίας κατά 99% έξω από (ακόμη και τα πλέι οφ για) το Παγκόσμιο Κύπελλο 2010. Ενας τύπος στην άλλη άκρη του Σάντος, ο σύγχρονος Αλκέτας Παναγούλιας της Τουρκίας, με τόση άγνοια κινδύνου και τόσο επικοινωνιακώς συμβατός με την Τούμπα όπως πράγματι θα ήταν και με το Καραϊσκάκη, που φοβίζει για το αντίθετο. Μήπως τα μέρη γίνουν τόσο πολύ «τέντζερης και καπάκι», και από το μπίρι μπίρι ο ΠΑΟΚ περάσει στην απέναντι φάση της εντελώς ανεξέλεγκτης, nitro, κατάστασης. Ενα φυτίλι είναι κι ο Τούρκος ξέρει όσο κανείς άλλος, για καλό ή για κακό, να το ανάψει! Μετά γαία πυρί μιχθήτω...
www.exedrasports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου